Jeśli chodzi o faunę i florę to Polska ma się czym poszczycić. Wyróżniamy się z pośród innych krajów europejskich,  bogatą i zróżnicowaną przyrodą. Często jest to przyroda w nie naruszonym stanie, objęta ochroną w ramach Parków Narodowych.

Krótki przegląd statystyczny pokazuje bogactwo jakim obdarzyła Polskę natura. Na obszarze Polski znajduje się około 2750 gatunków i podgatunków roślin naczyniowych. W Polsce występuje od 33 000 do 45 000 gatunków zwierząt, w tym około 620 gatunków kręgowców.

Na terenie naszego kraju wiele gatunków osiąga naturalną granice zasięgu np. buk, jodła, klon jawor a ze zwierząt suseł perełkowany i zając bielak. Na terytorium Polski wyróżnionych zostało 365 zespołów roślinnych

Jest kilka istotnych przyczyn zachowania się w doskonałym stanie Polskiej przyrody. Podstawową są lasy, które w Polsce zajmują prawie jedną trzecią powierzchni. Mądra gospodarka w zakresie pozyskiwania i odnowy lasów pozwala jednocześnie na zachowanie siedlisk występowania poszczególnych gatunków roślin i zwierząt. Również znaczny udział lasów w powierzchni kraju pozwala na niwelowanie zagrożeń płynących z zanieczyszczeń przemysłowych.  Kolejną ważną przyczyną jest stosunkowo niewielka melioryzacja oraz regulacja rzek.

Do podstawowych form ochrony przyrody w Polsce zalicza się w szczególności : parki narodowe, parki krajobrazowe, rezerwaty przyrody, obszary chronionego krajobrazu, obszary Natura 2000.

POLAND - TRADYCJA PRZYRODA NOWOCZESNOŚĆ

Obecnie Flora i fauna Polski chroniona jest w 23 parkach narodowych, w ok. 120 parkach krajobrazowych, 1385 rezerwatach przyrody i 445 obszarach chronionego krajobrazu. Zobacz Parki Narodowe i Krajobrazowe Polski

Zobacz również - Łowiectwo w Polsce & Zwierzyna łowiecka & ZOO & Rozrywka tematycznie

Obecnie w Polsce żyje ponad 1000 żubrów. Dorosłe samce ważą od 440 do 920 kg, samice od 320 do 640 kg, cielęta po urodzeniu od 16 do 35 kg. Ciąża u żubrzycy trwa ok. 260 dni. Młode rodzą się na wiosnę. Żubry żywią się przede wszystkim roślinami dna lasu, a na żerowaniu spędzają do 80% swojego życia. 

Jeleń europejski. Jeleń europejski. W Polsce występuje ponad 178 tys. jeleni. Dorosły byk waży ok. 220 kg. Jego poroże, zrzucane zimą, odrasta na wiosnę. Największe poroża noszą byki w wieku ok. 10 lat. Średnio jeleń żyje 4–5 lat, ale niektóre osobniki dożywają 13 lat.

Wilk. Szacuje się, że w Polsce żyje maksymalnie 600–700 osobników tego gatunku. Populacje skupiają się w północno-wschodniej, środkowo-wschodniej i karpackiej części kraju. Badania wskazują, że w zachodniej części Polski biocenozy mogą pomieścić drugie tyle wilków.

Świstak (Marmota marmota latirostris) – endemiczny podgatunek świstaka występujący w Tatrach. W przeszłości byłzwierzęziem łownym i w XIX w. jego liczebność drastycznie spadła. Obecnie należy do najrzadziej występujących zwierząt kręgowych w Polsce i podlega tu ścisłej ochronie gatunkowej. Chroniony jest także prawnie w Słowacji. Czerwona Lista Zwierząt Ginących i Zagrożonych w Polsce, oraz Polska Czerwona Księga Zwierząt określa świstaka tatrzańskiego jako gatunek silnie zagrożony (EN), zaś Czerwona lista dla Karpat dla Polski nadaje mu oznaczenie „CR” – gatunek skrajnie zagrożny. Jest to zwierzę stosunkowo słabo poznane. Jest roślinożercą aktywnym latem. Żyje w terytorialnych klanach rodzinnych w górach od regla górnego do piętra turniowego.

Niedźwiedź brunatny, w pełni zasługuję na nazwę króla lasu, jego waga waha się od 200 do 800 kg, a długość od 1,8m do 3 metrów. Żywi się głównie dżdżownicami, nasionami, grzybami, rybami, zwierzynom leśną - chętnie zjada również miód. W Polsce występuje głównie w Tatrach, Beskidach (głównie Beskid Niski) i Bieszczadach.

Ryś w swoim naturalnym środowisku Ryś to jeden z największych, a zarazem jeden z najmniej poznanych drapieżników zarówno w naszym kraju, jak i w Europie. Przyglądając się zdjęciom przedstawiającym to piękne stworzenie, nie można oprzeć się wrażeniu że jest on pamiątką z czasów w których w jego skóry przywdziewała się nasza Husaria – a dzisiaj zupełnie nie pasuje do krajobrazu Polskiego lasu. Sadzę że to wystarczający powód by chodź trochę poznać to tajemnicze zwierze.

Należy do rodziny psowatych (samca nazywa się psem, a samicę suką, lisicą lub liszką), można go spotkać niemal wszędzie (zarówno na terenach zurbanizowanych, jak również w górach, na łąkach czy w lasach) unika jedynie terenów podmokłych. Od innych psowatych odróżnia go min. mniejsza liczba sutek – lisica ma tylko sześć, a pozostali przedstawiciele rodziny od 8 do 10. Lis dożywa 15 lat, masa jego ciała może wynosić od 5 do 10 kg (w przypadku lisicy 7,5 kg) a długość ciała waha się pomiędzy 65 cm (52 cm samice) do 85 cm (76cm liszka).

Tułów ma krępy, silny, zad masywny, głowa przechodzi w szyję bez zwężenia. Oczy ma małe, uszy krótkie, zaokrąglone, biało obrzeżone, nos czarny, lekko zadarty. Ogon w stosunku do ciała krótki. Na spodniej jego części, naprzeciw odbytu, występuje fałda skórna średnicy 4-5 cm, głębokości 2,5-3 cm, w której znajduje się narząd zapachowy. Ponadto posiada on po obu bokach odbytu charakterystyczne dla rodziny łasicowatych gruczoły zapachowe. Sierść barwna z wierzchu i na bokach ciała jest srebrzystoszara, spód ciała i kończyny czarne. Pysk i czoło są białe, przez oczy po obu bokach głowy przebiegają charakterystyczne czarne pręgi. Samica ma 3 lub 4 pary sutek.  Formuła zębowa borsuka 3 1 4(3) 1/3 1 4(3) 2

Zwierze zaliczane do parzystokopytnych. Występuje na wszystkich kontynentach. W zależności od miejsca zamieszkania, występują u niego różnice morfologiczne,  dobrym przykładem jest guziec, posiadająca szable zawinięte nawet do 30 centymetrów  poza górną granice szczęki. Na wolności rzadko się to zdarza, ale szacuje sie, że dzik dożywać może nawet do dwudziestu lat .

Występowanie  W Polsce łosie najliczniej występują w północno-wschodniej części kraju. Biotopem łosia są zbliżone do naturalnych bory bagienne z dużym udziałem drzew liściastych, lasy obfitujące w torfowiska i wszelakie podmokłe łąki śródleśne, również doliny rzeczne. Lato spędzają w ostojach zasobnych w wodę, zima przenosi sie w suchsze obszary, obfitujące w młodniki sosnowe i zarośla lub gęsto podszyte drzewostany. Dość często zdarza sie łosiom wędrować na większe odległości, najczęściej czynią to osobniki młode lub samce podczas bukowiska. Trasy przez nie obierane ciągną sie z reguły wzdłuż cieków wodnych, a nawet większych rzek.

Zaczniemy od często zadawanego nam pytania. Czy sarna to samica Jelenia? Otóż nie sarna i jeleń to dwa różne gatunki jak łoś i wilk. Samica Sarny to koza a samiec to rogacz. Gatunek ssaka parzystokopytnego z rodziny jeleniowatych. Jedno z ważniejszych zwierząt łownych Europy. Samica jest potocznie nazywana kozą, samiec rogaczem lub kozłem, młode zaś koźlętami. Istnieje również łowieckie określenie sarniak na dorosłego samca sarny.

Jest to typowy drapieżnik zmierzchowo-nocny, a w spokojnych, rozległych łowiskach aktywny również w dzień. W zimie można zaobserwować wydrę na oparzeliskach i lodzie. Wychodząc na lód tarza się w celu osuszenia futra, zostawiając 2-3-metrowe rynienkowate ślady na śniegu. W czasie wiosennych wylewów rzek wydra penetruje często zalane łąki. Wzrok i słuch ma wspaniale rozwinięte. Świetnie pływa, nurkuje do 7 minut. Na lądzie szybko biega, ale prędko się męczy. Na płyciznach nieporadna. Wyjścia na ląd ("wślizgi") znajdują się w ukrytych miejscach. Najbardziej osiadły tryb życia prowadzi w okresie odchowu młodych.

Bóbr związany jest nierozerwalnie ze środowiskiem wodnym. Większość stanowisk przypada na wolno płynące rzeki. Osiedla się także na brzegach jezior, bagnach, rowach melioracyjnych itp. Bobry lubią, gdy w pobliżu mają pod dostatkiem ulubionej bazy pokarmowej, którą stanowi głównie drewno miękkich drzew. Preferują nizinny krajobraz żyznych dolin rzecznych. Mogą bytować w pobliżu ludzi, jeśli nie są zbytnio niepokojone. Obecność osiki i wierzby znacznie zwiększa atrakcyjność środowiska preferowanego przez bobry. Gatunek ten w drugiej połowie XIX wieku został niemalże wytępiony zarówno w Europie, jak i w Azji.

Orzeł przedni jest największym przedstawicielem orłów z rodzaju Aquila. Jego rozpiętość skrzydeł wynosi 190-225 cm, a długość ciała 80-93 cm. To potężny orzeł o charakterystycznej sylwetce z długimi skrzydłami zwężającymi się ku nasadzie oraz węższą dłonią, co tworzy mocno S-owatą tylną krawędź. Ogon długi, najdłuższy wśród orłów. W locie, w czasie krążenia skrzydła trzyma uniesione do góry, co nadaje sylwetce lekkości. Również ubarwienie charakterystyczne, i różne u ptaków dorosłych i młodych. We wszystkich szatach występuje duża rdzawa do płowej czy złotej plama na potylicy i karku. Lotki i sterówki ciemno szare z szeroką czarniawą pręgą na końcu. Rysunek ten jednak widoczny jest z niewielkiej odległości i w dobrym oświetleniu.

Jastrząb – obok orła, bielika, harpii, rybołowa i sokoła wędrownego – jeden z największych i najpiękniejszych ptaków drapieżnych. Mocne spojrzenie, ciekawe upierzenie i duże rozmiary to cechy charakteryzujące jastrzębia. Niedoceniony, uznany za szkodnika dzisiaj wraca do łask. W Polsce objęty jest ścisłą ochroną.

Bocian biały Ciconia ciconia ”polski” to ptak, który wpisuje się w nasz malowniczy krajobraz. Jest on powszechnie znany nie tylko w Polsce, ale i na całym świecie. Znaczna część populacji bocianów wywodzi się właśnie z Polski.  W Polsce można go uznać za pewien symbol przyrody, również trwale wpisany w Polską kulturę. Pojawia się on, bowiem w wierzeniach ludowych, przysłowiach i powiedzeniach. Jest on również utożsamiany ze szczęściem i narodzinami oraz nadejściem wiosny.

ŻURAW, jak każdy ptak jest stałocieplnym kręgowcem. Upierzenie pomaga mu utrzymać optymalną temperaturę ciała oraz jest pomocne w lataniu. Porusza się na dwóch tylnych nogach, natomiast przednie kończyny przeobraziły się w skrzydła. Należy on do najokazalszych ptaków naszej fauny i ze wszystkich jest najwyższy, ale nie największy gdyż waży około 5-6 kg, zatem znacznie mniej niż drop lub łabędź. Jaja żurawia są niewielkie i ważą około 200 g. Żuraw na wierzchu i spodzie ciała jest jasnopopielaty.

Zamieszkuje lasy północnej i środkowej Eurazji – od lasów Szkocji do środkowej Syberii. Izolowane populację w Szkocji, Pirenejach i Bałkanach. Zachodzi tendencja do coraz bardziej wyspowego zasięgu, np. w Kantabrii, Alpach, Pirenejach, Szwarcwaldzie, Karpatach, Jurze, Lesie Bawarskim i Dolnych Łużycach (pojedyncza populacja).

Bażant występujący w naszych łowiskach ma korzenie we wschodniej Azji. Nasz rodzimy bażant powstał na skutek mieszania sie materiału genetycznego a co za tym idzie również cech, spowodowanego krzyżowaniem różnych podgatunków. W Polsce występuję dość licznie, głównie w centrum kraju, gdzie biotop jest dla niego najkorzystniejszy. Bytuje głównie w remizach śródpolnych, trzcinowiskach, oraz kępach krzewów, ale nie gardzi również polami uprawnymi a zwłaszcza kukurydza. Jest dość często introdukowany do łowisk jako atrakcyjny przedmiot łowów. Na obecny stan populacji bardzo duża presje wywierają  drapieżniki oraz ptaki krukowate.

Specyfiką zwierząt zmiennocieplnych, a takimi są wszystkie obecnie żyjące na Ziemi gady, jest silna zależność od warunków zewnętrznych. Przede wszystkim od ciepła. Tam, gdzie jest najwięcej słońca, zwierzęta te czują się najlepiej i tam jest ich największa różnorodność.

ŻURAW, jak każdy ptak jest stałocieplnym kręgowcem. Upierzenie pomaga mu utrzymać optymalną temperaturę ciała oraz jest pomocne w lataniu. Porusza się na dwóch tylnych nogach, natomiast przednie kończyny przeobraziły się w skrzydła. Należy on do najokazalszych ptaków naszej fauny i ze wszystkich jest najwyższy, ale nie największy gdyż waży około 5-6 kg, zatem znacznie mniej niż drop lub łabędź. Jaja żurawia są niewielkie i ważą około 200 g. Żuraw na wierzchu i spodzie ciała jest jasnopopielaty.

Krótki przegląd statystyczny pokazuje bogactwo jakim obdarzyła Polskę natura. Na obszarze Polski znajduje się około 2750 gatunków i podgatunków roślin naczyniowych. W Polsce występuje od 33 000 do 45 000 gatunków zwierząt, w tym około 620 gatunków kręgowców.

Specyfiką zwierząt zmiennocieplnych, a takimi są wszystkie obecnie żyjące na Ziemi gady, jest silna zależność od warunków zewnętrznych. Przede wszystkim od ciepła. Tam, gdzie jest najwięcej słońca, zwierzęta te czują się najlepiej i tam jest ich największa różnorodność.